Zabudowania

Do dziś zachowały się we wsi typowe dla budownictwa sudeckiego chaty zrębowo-przysłupowe, które przed ponad stu laty stanowiły budy pasterskie i chaty drwali. Początkowo drewniane domy zrębowe powstające w ubiegłych stuleciach były konstrukcjami pojedynczymi. Później, wraz z rozrastającymi się przyszłymi gospodarstwami w XVII – XVIII wieku, zaczęły pełnić funkcje trwałych domostw górali, żyjących z pracy w lesie, wypasu dobytku czy zajmujących się tkactwem lub szklarstwem. Domy zrębowe w większości są trójdzielne, złożone z części mieszkalnej, sieni i spiżarni (lub chlewa). Mają kamienne podmurówki, których konstrukcja oparta jest na kamieniach granitowych ociosanych do graniastosłupów. Przestrzenie pomiędzy nimi były wypełniane mchem i łupkiem kamiennym, wypełniane gliną i bielone. Charakterystyczną cechą tych budowli są dachowe luki (świetliki), którymi się zwoziło siano bezpośrednio na poddasze. Również rozmieszczenie okien i drzwi dobrze chroniących dom przed śniegiem i wiatrem świadczy o tym, jak doskonałymi znawcami górskiej przyrody byli nasi przodkowie. W obrębie Karkonoszy można zaobserwować drobne zróżnicowanie wyglądu górskich domostw, które dotrwając do naszych czasów świadczą o różnorodności i kolorycie regionu. Po drugiej wojnie światowej doszło do wielkich zmian własnościowych i przeważna część górskich bud zmieniła się w obiekty rekreacyjne. Przy ich najróżniejszych odbudowach i remontach doszło niestety do dużych, bezemocjonalnych interwencji w typową, górską, ludową zabudowę. Do dzisiejszego dnia zachował się rząd enklaw, wiosek i osad, gdzie można obserwować różnorodną architekturę karkonoskich zabudowań. Są to na przykład: Borowice, Bukowiec, Jagniątków, Karpniki, Michałowice, Miłków, Piechowice, Przesieka, Sosnówka, a po czeskiej stronie: Valteřice, Štěpanice, Křížlice, Mrklov, Kněžice, Benecko, Buřany, Horní Branná, Poniklá, Vichovská Lhota, Roprachtice, Rokytnice, Paseky, Jablonec nad Jizerou, Albeřice, Malá i Velká Úpa, i inne.

W Borowicach do najciekawszych zaliczają się domy nr 20, 23, 28, 34, 35, 40 i 53. Powstawały one w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XIX stulecia. Bardzo ciekawy jest również dom leśniczówki nr 65, pochodzący z przełomu XIX i XX wieku. Ciekawą architekturę posiada również najsłynniejszy ośrodek na terenie Borowic – Limba, pochodzący z 1915 roku. Na uwagę zasługuje dom niemieckiego poety Maxa Heinzela, który mieszkał i tworzył w domu przy drodze do Podgórzyna. Nad ośrodkiem Hottur był park z pomnikiem i do dzisiaj są fundamenty ławek na terenie zarówno Hottura, jak i Skalnika. W tym miejscu znajdowała się skocznia narciarska.

Na polach borowickich znajdują się charakterystyczne kamienne murki oddzielające poszczególne gospodarstwa, które stosowano już w XVII i XVIII stuleciu.


Kamienne murki oddzielające poletka w Borowicach

Panorama Borowic z Drogi Chomontowej w kierunku Kotliny Jeleniogórskiej wg kartki pocztowej z ok. 1930 roku oraz widok dzisiejszy


Panorama Borowic od strony Czoła w kierunku zachodnim wg kartki pocztowej z ok. 1930 roku oraz widok dzisiejszy

Bardzo wiele reprodukcji starych kartek pocztowych przedstawiających zabudowania Borowic można znaleźć w Monografii Borowic. Tam także, w dwóch tabelach, zawarto kompletne spisy wszystkich zabudowań wraz z numeracją z 1938 i 2005 r.